...Δεκέμβρης. Μεσημεράκι. Άνοιξε τα μάτια της. Είχε χαράξει όταν αποκοιμήθηκε κι έφτασε μεσημέρι, Κυριακή μεσημέρι. Ποτέ της δεν συμπάθησε ιδιαίτερα αυτή την ημέρα. Άνοιξε, όμως, τα μάτια της και με ένα συμμετρικό χαμόγελο νόθευσε την ζωή της ακόμα λίγο. Καλημέρισε όπως κάθε μέρα το μικρό κάδρο, που είχε κρεμασμένο στον απέναντι τοίχο, και άνοιξε στον ήλιο την πόρτα, να μπει στο δωμάτιο......και βλέπεις το φως, εσύ ο γυμνός σου εαυτός.
Καλό Δεκέμβρη.
είναι μεσημερι κυριακής. Ποιός θα μπορούσε αλήθεια να συμπαθεί αυτή τη μέρα;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο σώμα υπάρχει μια ανησυχία...γι'αυτά που ξέθαψε η χτεσινή βραδιά...και για όσα πρέπει τώρα να προλάβουν να κρυφτούν μην τύχει και μας βρει το αύριο σε άλλους δρόμους πέρα από τους γνωστούς...
-> gio
ΑπάντησηΔιαγραφήίσως όμως για να φτάσεις στο "ζενιθ" να χρειαστεί να το πετύχεις μέσα από το Άγνωστο ή προς αυτό.
Στην γη του ζωοδότη Αγνώστου υπάρχουν και θετικοί "λεωφόροι" να τους ταξιδέψεις.
Ότι θάβεται πάντα ξεθάβεται γιατί δεν σταματάει να υπάρχει, δεν ανακυκλώνεται.
Αλλάζεις απλά εικόνες και πράξεις.
Καλό δρόμο.