Ένα κλικ

Ένα κλικ. Ένα κλικ και τα χαμόγελα που, τότε παλιά, δακρύζανε στους τοίχους σαν ψυχρή μπογιά, τώρα στριφογυρίζουν από βλέμμα σε βλέμμα και νυχτοπερπατούν από χάδι σε χάδι.
Ένα κλικ και θυμάμαι τα καλοκαίρια σε εκείνο το μικρό μπαλκόνι του τετάρτου ορόφου. Θυμάμαι να κάθομαι στο μωσαϊκό, να κρύβομαι στις γλάστρες για να επιβλέψω το μεροκάματο των μυρμηγκιών. Θυμάμαι να μην με νοιάζει τι ώρα είναι, τι έχω να κάνω μετά, που "πρέπει" να πάω αύριο. Οι μυρωδιές της κουζίνας σαν αλλόκοσμο ξυπνητήρι με τραβούσαν στο εσωτερικό του σπιτιού, στο εσωτερικό του κόσμου μου.
Ο κόσμος μου... μια παγίδα που μου έγλειφε τα πόδια και ύστερα με δάγκωνε απαλά για να με ρουφήξει ζαλισμένο και αδύναμο κάτω από το φρεσκογυαλισμένο παρκέ στο σαλόνι, εκεί ανάμεσα στο μπετό και το ξύλο. Σε αυτόν τον μικρό χώρο πως να'ναι να ζεις άραγε;
Ο κόσμος μου... ένας πολύχρωμος ανεμόμυλος τοποθετημένος προσεκτικά σε περίοπτη θέση για το χάδι του νοτιά, την όρεξη του βοριά και των αντιχρωματισμών του ήλιου που σαν άγγιζαν τα δάχτυλά μου, έβαφαν τα νύχια μου μπορντώ, σαν μελανιά που θα έφευγε μέχρι τα μεσάνυχτα, σαν τέμπερα που θα έφευγε μονάχα αν το επιθυμούσα.
Πάντοτε ευχόμουν να μείνω παιδί κι όποτε γύρευα να είχα αφορμή. Πάντοτε ευχόμουν να έρθει η στιγμή που δεν θα ήθελα να είχε 'ρθει. Τώρα τα όνειρα έγιναν πυρκαγιά, μια αμαρτία σε ζωγραφιά. Τώρα τα ψέμματα έχουν φωνή, σημαιοστόλιστη ωραία γιορτή.
Αλλάζουν οι άνθρωποι; Νομίζω ότι με το πέρασμα των καιρών, των εποχών και της υγρασίας αυτών, αλήθεια, δεν αλλάζουν εν τέλει, μονάχα εξελίσσονται. Τουλάχιστον εξελίσσονται. Ευτυχώς ή δυστυχώς...
Θα γύριζα χωρίς ενδοιασμούς, παρέα με την "εξελιγμένη" εκδοχή του εαυτού μου όχι για δράσω υπό διαφορετικές τοποθετήσεις με νέους ανεξέλεγκτους φραγμούς, αλλά για να μπορέσω πιο εύκολα να κάνω ένα παιδικό μου όνειρο πραγματικότητα. Ήθελα... να ταξιδέψω με την "ταχύτητα διαφυγής" και προτού προλάβω να το χαρώ, να είμαι πάλι πίσω, να μην το θυμάμαι καλά καλά και να θέλω κι άλλο αλλά να μην μπορώ ξανά γιατί είχα ένα και μοναδικό εισιτήριο μετ' επιστροφής...
Οι πιο γλυκές αναμνήσεις είναι εδώ και έρχονται ξαφνικά σε πρωινά σαν κι αυτό για να ρίξουν λάδι σε αισθήσεις που τρίζουν και ξύδι σε νευρικές αναπνοές. Μένω ακόμα σε αυτό το σαλόνι, κοιμάμαι εδώ, ξύπνάω εδώ και δεν είμαι μόνος μου.