Η αθώα αποστολή

Με στοιχειωμένα δάχτυλα για ώρες και στο μυαλό μου να έχει καρφωθεί ένα παγωτό σοκολάτα, χτυπάει το τηλέφωνο.
Απαντάω. Ακούω το γνωστό ήχο που ενίοτε χρησιμεύει και για κούρδισμα κιθάρας αλλά φωνή δεν ακούω.
Ναί; Ποιος είναι; Παρακαλώ; Ρωτάω χωρίς προφανή λόγο.
Το τηλέφωνο συνεχίζει να χτυπάει. Τελικά ήταν ο Damien Jurado και το χιονοφάντασμά του. Όλα έρχονται σιγά σιγά στην θέση τους. Ποια θέση;
Σηκωνομαι από την θέση μου και ετοιμάζομαι για την δουλειά. Κοντεύει μεσάνυχτα.
Μπαίνω στο αυτοκίνητο, στο ραδιόφωνο κάποιος ραδιοφωνάζει. Το σβήνω. Και ξαφνικά με ακούω να μου λέω. Έχεις άδεια από σήμερα, γύρνα σπίτι.
Όχι θα καθήσω εδώ απόψε. Θα κοιμηθώ εδώ.
03:01 κάποιος με το νέο του ηχοσύστημα πέρασε «ευγενικά» από δίπλα μου και με ξύπνησε ακριβώς πάνω στο βαθυστόχαστο REM.

Τρίαντα χρόνια πέρασαν από τότε που ταύτισα τις αναπνοές και εν συνεχεία τα βήματά μου με το «μεσοδιάστημα» που λέγεται ζωή. Είναι πολλά; Είναι λίγα;
Η αθώα αποστολή επί της γης συνεχίζεται και χαϊδεύει που και που οπτασίες, εξουσίες, αν και δεν θα έπρεπε, φαντασίες και κυκλάμινα λευκά από το χιόνι που δεν ήρθε ακόμα. Πόσο θα ήθελα ένα παγωτό σοκολάτα...

Στέκομαι στην είσοδο.
Σ’αγαπώ.

Δεν με νοιάζει αν το ξέρεις. Δεν ξέρω αν το ξέρεις. Θέλω να σου το πω εδώ, απόψε.
Εδώ που στέκομαι και κοιτάζω τα φώτα πίσω από τις κουρτίνες εδώ που κοιτάζω αυτό που οι άνθρωποι βαφτίζουν αγάπη, αυτό που είναι ακόμα ένα περίεργο παιχνίδι.
Ένα περίεργο παιχνίδι παλί που έχουν βαφτίσει αγκαλιά.
Αγκάλιασέ με τώρα όπου κι αν είσαι, πίσω από όποια κουρτίνα πολύχρωμη, ασπρόμαυρη ή μαύρη. Μην διστάζεις.
Βγάζω την μάσκα μου αυτή τη νύχτα για να ακούσω όλους όσους δεν θυμόμουν, όχι από άγνοια ή παράνοια αλλά από φόβο.
Θέλεις να έρθεις μαζί μου και να περπατήσουμε; Ξέρεις πόσα πολλά έχουμε να δούμε; Πόσα πολλά έχουμε να κάνουμε; Θα φάμε και παγωτό σοκολάτα. Θα βάλουμε επάνω και τριάντα μικροσκοπικά κεράκια για να τα σβήσω με μια εκπνοή σαν απότομο ξέσπασμα φούγγας και οριοθέτηση της μαγίας σε ντο δίεση. Έλα να μου τραγουδήσεις. Απόψε έχω γενέθλια. Εντάξει, θα τραγουδήσω κι εγώ.

Στο πανοφώρι μου έσταξε μια σταγόνα που πότισε νωρίτερα κάποιο λουλούδι του πρώτου ορόφου. Να κι άλλη μια.
Μάλλον, ήρθε η ώρα να ανέβω.
Ξέχασα να ποτίσω και τα λουλούδια. Διψάω κι εγώ... και σε λίγο ξημερώνει άφοβα. Θα ψάξει ο ήλιος την ευτυχία του στον ουρανό κρυφοκοιτώντας πίσω από τα σύννεφα μήπως τον βλέπει κανείς... Μερικές φορές σου κλείνει το μάτι, αρκεί να κοιτάζεις.

Κλείδωσα την πόρτα πίσω μου κι έβγαλα το κλειδί για να μπορείς να ανοίξεις το πρωί που θα έρθεις να μου κάνεις έκπληξη. Έχω γενέθλια σήμερα. Μην το ξεχάσω. Ας βάλω ξυπνητήρι...