Μεγειά το κεφάλι

[ photo: Midnight moon by ConcreteRainx ]

Μεγειά το κεφάλι. Καλοτάξιδο.
«Τι εννοείς;» με ρώτησε.
«Μεγειά το κεφάλι.» ξαναείπα και γύρισα πλευρό.
«Καληνύχτα, θα τα πούμε το πρωί», κι έκλεισε το τηλέφωνο.

Άναψα τρία κεριά κι έμεινα να κοιτάζω. Ίσως να πέρασαν δύο ώρες. Ίσως και πάλι όχι.
Είχε υγρασία στο δωμάτιο και οι ζέρμπερες βούλιαζαν ατάραχα στο αγαπημένο τους βάζο. Ήταν από εκείνην. Θυμάμαι πως όταν μου τις έφερε δεν μου είπε ότι ήταν για μένα, κι ας ήξερε ότι στην εικόνα τους, οι κόρες των ματιών μου γινόντουσαν πιο μεγάλες. Σαν εκείνη την νύχτα... μεγάλες και σκοτεινές. «Σου έφερα κάτι για το σπίτι. Να πάρει λίγο χρώμα βρε παιδί μου αυτός ο χώρος». Έτσι μου είπε και μετά με φίλησε όπως φιλάει κάθε νύχτα, ενεργειακά και ηδονικά, το φεγγάρι.
Από μικρή, πριν κοιμηθεί, του δίνει ένα φιλί καληνύχτας. Κρέμεται, σχεδόν, από πάνω του με λαχτάρα, προσμονή. Εκεί ξυπνάει. Εκεί, κρεμασμένη. Εκεί ξυπνάω κι εγώ, μόνο που δεν με βλέπει. Με βοηθούν τα κλαδιά των δέντρων να κρυφτώ και να απολαύσω όλη νύχτα το λατρεμένο μου θέαμα, την λατρεμένη μου ζωή.
‘Υστερα ανεβαίνω γύρω στις 25 μοίρες και ξανακατεβαίνω χωρίς να αλλάξω βλέμμα. Φοράω τα καλά μου και πέφτω για ύπνο. Βάζω και άρωμα πριν κοιμηθώ. Όταν κάνει κρύο με βοηθάει η μυρωδιά του να ζεσταίνω την σκέψη μου όπως ζεσταίνουν τα γάντια τα χέρια μου. Συνήθως πιάνει πάντα. Μόνο μια φορά που μια παράλογη παραλλαγή με είχε μεταμορφώσει, δεν έπιανε τίποτα... κανένα πείραμα, καμμιά σκέψη. Μάλλον ήταν παραπάνω από μια φορές.

Έχει υγρασία στο δωμάτιο. Ίσως να φταίει το υψόμετρο, ίσως και το υπόγειο που έχω στήσει στην κρεββατοκάμαρα. Όσο κι αν αεριστεί ο χώρος θα υπάρχει αυτή η φωλιά να βγάζει γεννητούρια που κατατρώνε πατώματα και τοίχους και αστράφτουν σαν μέδουσες σε φουρτουνιασμένη θάλασσα... εκείνη την στιγμή που ξέρουν ότι δεν έχουν και πολύ χρόνο ζωής ακόμα. Εναποθέτουν την φαντασιακή υποδομή τους και τα τσιριχτά τους ψυχικά κουπιά στην ορμή του πιο δυνατού κύματος, στο βήμα του πιο περίεργου οδοιπόρου, στην βορά του πιο εμπορικού αυτοκινήτου, το οποίο αγοράστηκε για να προσφέρει και να παίρνει...

Κάποιος πυροβόλησε σήμερα.

Κάποιος πυροβόλησε σήμερα και η «σφάιρα» σφηνώθηκε στην κεντημένη γοργόνα του τοίχου μου. Είναι ένα κάδρο μαύρο με χρυσή κλωστή κεντημένο από την μάνα μου. Είχε φανταστεί άραγε, πριν την γέννηση μου, πριν την γέννησή της, ότι μια σφαίρα θα καρφωνόταν ακριβώς επάνω στο ολοστρόγγυλο ηλιοβασίλεμα του έργου της;
Θα πεθάνω από αδέσποτη σφαίρα. Απλώς αυτή την φορά την... γλίτωσα; Πάντως, κρίμα δεν είναι να μην πεθάνω από μια σφαίρα που προορίζεται εν τέλει για μένα, για όποιον λόγο;

Δεν ξέρω.

Αυτό όμως που «ξέρω» είναι πως μου αρέσουν τα χρώματιστά δωμάτια, με ή χωρίς ζέρμπερες, με ή χωρίς υγρασία, με ή χωρίς το φιλί σου, με ή χωρίς σφαίρες, μέδουσες, ήλιους και φεγγάρια. Μου αρέσουν τα χρωματιστά κεφάλια, τα καλοτάξιδα, με βαμμένα ή φυσικά μαλλιά, με μαλλιά ή χωρίς μαλλιά.
Μου αρέσουν όλες αυτές οι Λερναίες ύδρες που γαντζώνονται από πηγές ζωής και ρουφούν νέκταρ ξεμοναχιασμένες, ονειρικές και λατρεμένες, σαν τις αναπαύσεις και τις παύσεις, σαν τις κορώνες και τις αντιδιαστολές. Τι ερωτικοί που είναι οι αντιχρονισμοί νοθευμένοι με διαχρονισμούς και ψευτοεξουσιαστές που παίρνουν σιγά σιγά... τον δρόμο τους!

Άντε και μεγειά το κεφάλι...

Παύση ολοκλήρου.

Παύση μισού, μίσους, αγάπης.