Μη βάλεις ζάχαρη…

[ photo: Snail 4 by Rilrae ]

-Λυπητερή ιστορία, δεν νομίζεις;
-Θα διαφωνήσω μαζί σου. Μια ιστορία ελεύθερης πτώσης ενός ποτηριού με κρασί στο παρκέ θα μπορούσε να θεωρηθεί έτσι μονάχα στην περίπτωση που εκεί ήταν στρωμένο ένα βελούδινο κινέζικο χαλί.
-Ήταν το τελευταίο ποτήρι που θα έπινε όμως… Το τελευταίο μπουκάλι που είχε απομείνει στην γη.
-Ας έπινε κόκκινο.
-Αφού, το ξέρεις, έπινε μόνο λευκό κρασί.
-Τέλος πάντων.
-«Τέλος πάντων…» Τι περίεργη φράση στ’ αλήθεια; Ποιο τέλος; Ποιων πάντων; Πως μπορούμε να αναφερόμαστε σε ένα «τέλος», χωρίς την συναίσθηση και τον αναλογισμό της αιτίας, της αφορμής και της μορφής αυτού; Δεν μου αρέσει αυτή η φράση γιατί δεν ξέρω τι σημαίνει.
-Τρόπος του λέγειν, βρε παιδί μου. Γιατί δυσκολεύεις την σκέψη σου; Είναι απλή η ζωή, κι εσύ στέκεσαι στα λόγια που την καθορίζουν.
-Δεν είμαστε και πολύ διαφορετικοί, ξέρεις. Εγώ ψάχνω την «ελπίδα» στην φαντασία κι εσύ την «φαντασία» στην ελπίδα. Αλήθεια, πόσα ori tsuru θα φτιάξεις ακόμα περιμένοντας υπομονετικά να τα… χιλιάσεις ενώ δεν τα μετράς κάν;
-Όταν φτάσω στα χίλια θα το ξέρω, γιατί όλες μου οι επιθυμίες θα μπορούν να πραγματοποιηθούν… αλλά ακόμα κι αν δεν γίνει ποτέ, θα έχω ασκήσει τα δάχτυλά μου δημιουργώντας πουλιά.
-Που όμως δεν πετάνε;
-Για μένα πετάνε, για αυτό και χαρίζω κάθε ένα σε διαφορετικό άνθρωπο.
-Σε μένα γιατί δεν έχεις χαρίσει ποτέ;
-Σε σένα θα χαρίσω το χιλιοστό…
-Πάω να φτιάξω καφέ. Θέλεις;
-Θέλω, αλλά σήμερα μην βάλεις ζάχαρη.
-Έλα μαζί μου στην κουζίνα για παρέα.
-Πήγαινε εσύ κι έρχομαι… Σήμερα θέλω να φτιάξω ένα ori tsuru για μένα. Έχω φυλάξει το μωβ χαρτί περιτυλίγματος από το κρασί που μας έφεραν χθες. Θα το κρεμάσω από την σανίδα που έχει ραγίσει κάτω από το κρεβάτι.
-Ξέρεις τι είναι το Broch;
-Όχι, για πες…
-Στην κέλτικη παράδοση υπάρχουν καταγεγραμμένες μυθιστορίες σχετικά με κάποιους κυκλικούς πύργους. Λένε, λοιπόν, πως όποιος βρεθεί μέσα σε έναν τέτοιο πύργο, ο οποίος ονομάζεται Broch, και κοιμηθεί εκεί, όταν ξυπνήσει η μνήμη του και τα όνειρά του στοιχειώνονται από το μέρος, όπου κι αν βρίσκεται. Λένε πως κάθε βράδυ θα ονειρεύεται ότι βρίσκεται σε αυτό το μέρος χωρίς να μπορεί να ξεφύγει και πως ο μόνος τρόπος «απόδρασης» είναι να επιστρέψει εκεί και να χαράξει το όνομά του σε κάποια πέτρα στο εσωτερικό του πύργου. Μόνο τότε ελευθερώνεται «ξανά»…
-Να, μια ωραία ιστορία…
-Εκεί θα ήθελα να κρεμάσω το δικό μου χαρισμένο χιλιοστό χάρτινο ori tsuru.
-Θα είναι όμως, σαν να το έκλεινες σε κλουβί…
-Θα είχα χαράξει, όμως, το όνομά μου πρώτα… Πάω.
-Μη βάλεις ζάχαρη...