It's easier now

[ photo: Sunny Sun Flowers by TheDynamicLight ]

Ένα μπουκέτο πευκοβελόνες αφημένο γλυκά στην πόρτα σου απόψε που οι αποστάσεις χωρίζουν και οι διαστάσεις ενώνουν. Είναι πιο εύκολο τώρα να ανοίξω την πόρτα. Είναι πιο εύκολο τώρα να κλείσω τα αμπάρια της ψυχής μου, να οδηγήσω την ζωή μου, μέσα σε σπήλαια κυνηγημένος στους διαδρόμους, ως της καρδιάς τους υπονόμους, να σε ψάξω, να σε φτάσω. Είναι πιο εύκολο τώρα να κοιμηθώ με τα μάτια ανοιχτά και σαν μυρίσω το άρωμα σου στον διάδρομο, στον παράδρομο, στην λεωφόρο της όποιας αγωνίας μου να σε αγκαλιάσω σφιχτά, να σε αγκαλιάζω, σε αγκαλιάζω…

Πόσους τρόμους φέρνει ένα χάραμα και πόσες ζωές κρύβει η ζωή αλήθεια;

Πίνω μια γουλιά καφέ, την τελευταία, ενώ ο Jason Molina αγκυλώνει με μια πευκοβελόνα, που έκλεψε από το «όμορφο» μπουκέτο μου πριν σου το χαρίσω, έναν έναν τους πόρους μου. Δεν μπορώ να τον ακούω.

Pause.

Θέλω να σου πω. Θέλω να σου μιλήσω με μαγεμένα λόγια που μετρούν ως το εκατό και βγαίνουν στο σεργιάνι, σαν τα σαλιγκάρια μετά την βροχή στους δρόμους της πόλης. Σαν τα σαλιγκάρια που δεν ξέρουν ότι το βήμα κάποιου «απρόσεκτου» περαστικού μπορεί να τα συνθλίψει. Με λόγια από μισάνοιχτα χείλη να σου πω ότι η υγρασία μοιάζει με την φαντασία τον Γενάρη σαν ανθίζουν ανατρεπτικά οι αμυγδαλιές και οι αμυγδαλές του λαιμού μου… να θυμηθώ τις νύχτες που περπατούσα στον δρόμο της ένωσής των κλουβιών μας και άκουγα τα μαύρα πουλιά να κελαηδούν στις τρεις τα χαράματα. Ένας ήχος αλησμόνητος και ακλόνητος όπως το ανοιξιάτικο προφίλ της ζωής σου. Πόσο πολύ μου αρέσει να σε κοιτάζω, κι όσο σε αγγίζω κι άλλο τόσο που δεν σε αγγίζω τόσο να σ’ αγαπώ. Να σ’ αγαπώ; Δηλαδή;

Εξομολογούμαι την εξανάσταση της σάρκας και του αθεράπευτου πνεύματός μου πληκτρολογώντας αθόρυβα λέξεις μαντατοφόρες προς εσένα, απόψε. Μια σπονδή στο χαμόγελο της γέννησης σου προσπαθώ να δημιουργήσω και δεν με νοιάζει αν θα αγγίξει τα πέλματά σου, σαν χάδι ή σαν μούδιασμα, το φιλί που σου δίνω.

Θέλω να ξέρεις πως οι ηδονές που ζουν στο «χαλί» σου είναι ελεύθερες και τρέφονται από ήλιους που ανθίζουν νευρικά. Μην τις κλωτσάς λοιπόν όταν θυμώνεις μαζί τους. Πιάσε τους απλά κουβέντα και ηχογράφησέ τες σε ένα ρετρό κασετόφωνο. Ύστερα άκουσε την φωνή σου. Δεν την αναγνωρίζεις, έτσι δεν είναι; Έτσι δεν είναι. Πως είναι λοιπόν;

Play στο repeat.

Θέλω να σου πω πως μια μεθυσμένη πυγολαμπίδα έχει κουρνιάσει κάτω απ’ το μαξιλάρι σου και πως η νυχτοβασία σου δεν είναι τυφλή, όπως τυφλή δεν είναι και η ακινησία των βλεφάρων σου όταν δεν ονειρεύεσαι. Είναι πιο δύσκολο τώρα που δεν είσαι εδώ όταν ξημερώνει.

Βγαίνω απ’ την κρυψώνα μου για να καπνίσω ένα τσιγάρο έτσι… στα κρυφά, για να χαμογελάσω όταν σε ξαναδώ, για να περπατήσω κάτω από το εκνευριστικό ψιλόβροχο της πρώτης νύχτας, για να τραγουδήσω τον ύμνο των γενεθλίων της μικρής Θεάς Ιλεμά, έστω και καθυστερημένα, για να ακούσω κορναρίσματα και σιωπές, για να σου μιλήσω, για να τσεκάρω την αντοχή της μέρας στο πρόσωπό μου και για να φωνάξω και για να κλάψω και για να έρθω επιτέλους στα ανοιχτά, να μην φοβάμαι πια.

Φτου και βγαίνω.

It’s easier now that I just say I got better.

Stop.