Χορεύουμε;

[ photo: Streets are beautiful by Reuno ]

-Χορεύουμε;

Μονάχα ένας ψίθυρος ξέφυγε δειλά από τα χείλη της, σαν μια ηλιαχτίδα που βγαίνει για σεργιάνι στην βροχή, μα μόλις είχε φτάσει στην είσοδο του αριστερού μου αυτιού, η πόρτα έκλεισε ξαφνικά από έναν άνεμο γρήγορο… σαν εκείνους τους «ανέμους» που γεννιούνται στον νου κάθε που ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα , στην θέα μιας εικόνας, η οποία παγώνει τον χρόνο σε μια στιγμή όμορφη ή τραγική. Δεν άκουσα τίποτα, λοιπόν. Είδα μονάχα το καταφατικό της νεύμα. Έπιασα το χέρι της και μετά… δεν θυμάμαι. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα το ταραγμένο της πρόσωπο να με κοιτάζει με αγωνία, χωρίς να μπορώ να συνειδητοποιήσω, για μερικά δευτερόλεπτα, την κατάσταση ή την διάσταση. Δυο–τρία δευτερόλεπτα που δεν αντιλαμβάνεσαι τι είναι αυτό που αισθάνεσαι εκείνη την στιγμή. Μετά από ένα χάσιμο των αισθήσεων, συνήθως επανέρχεται πρώτα η ακοή. Έτσι έγινε κι εκείνη την φορά, ακολουθώντας η ζωή τον άγραφο νόμο της θεάς φύσης… Η φωνή της, μπλεγμένη με το tango που κρεμόταν από τον σβηστό πολυέλαιο και γλιστρούσε στην συνέχεια στις σκονισμένες κορνίζες των κάδρων ενώ η αντίστροφη μέτρηση πλησίαζε το τέλος. Σιγά σιγά όλες οι αισθήσεις άρχισαν να επανέρχονται και οι συναισθήσεις να λούζονται με το φως των κεριών, το οποίο τους έμοιαζε πρωτόγνωρο, κι ας μην ήταν…

-Είσαι καλά; Πως αισθάνεσαι; Με φόβισες, το ξέρεις; Δεν ήξερα τι να κάνω; Περίμενε, να σου φέρω λίγο νερό. Μην σηκώνεσαι!

Ενώ την έβλεπα να απομακρύνεται, το τραγούδι τελείωσε.
Επέστρεψε με βήμα γρήγορο που θύμισε άλλη μια θεωρία χάους κατά την οποία ο στροβιλισμός του αέρα σβήνει ένα κερί στο δωμάτιο ή ανάβει μια «φλόγα» σε κάποιο άλλο.

-Με φόβισες, το ξέρεις;
-Μην ανησυχείς. Μια χαρά είμαι. Μου συμβαίνει μερικές φορές, συνήθως εξαιτίας κάποιου πόνου.
-Γιατί; Πονάς κάπου τώρα;
-Όχι. Δεν ξέρω.
-Καλά, πιες λίγο νεράκι τώρα.
-Σε ευχαριστώ. Πόση ώρα ήμουν αναίσθητος;
-Όχι, πολύ. Λιγότερο από ένα λεπτό, που μου φάνηκε όμως σαν αιώνας.
-Τόσο βαρετή η παρέα μου, δηλαδή;
-Μου αρέσει που έχεις όρεξη για χιούμορ τέτοια στιγμή.
-Μην ανησυχείς. Πάντως ήμουν αρκετά τυχερός που ήσουν εδώ και ειδικά που εκείνη την στιγμή χορεύαμε.
-Δεν χορεύαμε. Δεν βλέπεις ότι καθόμαστε;
-Μα…
-Δεν προλάβαμε να σηκωθούμε. Μόλις έπιασες το χέρι μου, λιποθύμησες.
-Είδες; Μου προκάλεσες ταραχή.
-Ναι ,σιγά. Όχι όμως σαν την ταραχή που μου προκάλεσες εσύ.
-Είμαστε πάτσι, λοιπόν.

Χάιδεψε το χέρι μου και σηκώθηκε, κατευθυνόμενη προς την μπαλκονόπορτα. Την άνοιξε, για να ανανεωθεί ο αέρας, όπως μου είπε.

-Να πας σε έναν γιατρό. Μην το αφήνεις. Αν σου συμβεί ξανά και είσαι μόνος σου; Αν είσαι στον δρόμο, τι θα κάνεις τότε;
-Μπορείς σε παρακαλώ, να ανάψεις εκείνο το κερί;
-Κάτι σε ρώτησα, νομίζω
-…και όπως θα πηγαίνεις, πάτησε ξανά το play. Πολύ ησυχία έπεσε εδώ μέσα… Και, εντάξει, θα πάω στον γιατρό.
-Γιατί, τι πρόβλημα έχεις με την ησυχία;

Το πώς ορισμένοι άνθρωποι μπορούν να κινούνται στον χώρο με απίστευτη άνεση, και ειδικά αν δεν έχουν ξαναβρεθεί εκεί… ειδικά αν αυτό συνδυάζεται με μία άνεση στον χρόνο, πάντοτε με εντυπωσίαζε. Το πως ορισμένοι άνθρωποι, δίχως να πουν πολλά λόγια εκφράζουν είτε τα συναισθήματά τους αυτούσια είτε τα θέλω τους, με εντυπωσιάζει επίσης, ειδικά όταν αυτό συνδυάζεται με την «ησυχία».

Η μουσική, ξεκίνησε και πάλι, μονάχα που αυτή την φορά ακούγαμε Espers… Ti κρίμα που δεν χορεύεται αυτό το κομμάτι, σκέφτηκα. Τουλάχιστον θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε... Η αλήθεια, είναι ότι ένιωθα λίγο άσχημα για το συμβάν, κυρίως γιατί φάνηκα αδύναμος σε μια ωραία στιγμή. Έτσι νόμιζα. Σηκώθηκα και βγήκα στο μπαλκόνι. Μου αρέσει να ξεβράζω το βλέμμα μου, κάτι τέτοιες ώρες, κοιτώντας προς τον κοντινό σταθμό του τρένου. Έστω δέκα λεπτά την ημέρα, λένε οι ειδικοί, είναι πάρα πολύ καλό να ατενίζουμε… Πήρα μια βαθιά δροσερή εισπνοή νοθευμένη με το άρωμα των κερασιών της πλατείας και την κράτησα στα πνευμόνια μου…
Στάθηκε δίπλα μου, αθόρυβα και επέτρεψε σε μια ηλιαχτίδα να βγει στην βροχή από το στόμα της.

-Χορεύουμε;

Εκπνοή