Το ψεύτικο ταβάνι

[ photo: s by ElectronCloud ]

- Αν σκεφτείς το κορμί σου σαν ηχείο, τι ήχους θα επιθυμούσες να ξεστομίζει στον γύρω αέρα;
- …μάλλον θα προτιμούσα εκείνους του τσέλου. Ναι! Αυτό θα προτιμούσα, μαζί όμως με την συνοδεία φλάουτου.
- και σε τι ρυθμό θα ήταν η μελωδία;
- σε βαλς…
- Κι αν υπήρχαν λόγια που θα μπορούσαν να ερωτοτροπούν με την μουσική, τι μορφή θα είχαν;
- Α! γι αυτό είμαι σίγουρη… ελεύθερος δεκαπεντασύλλαβος! Και όλα τα γράμματα μικρά… ούτε ένα κεφαλαίο!
- Γιατί;
- αν η ομοιογένεια μεταμορφωνόταν σε ευγένεια, έτσι νομίζω πως θα ήταν το πρώτο της βήμα.
- και το δεύτερο;
- στο δεύτερο βήμα ένα thwyrlie θα εμφανιζόταν ξαφνικά στο παράθυρό της και η θεωρία θα γινόταν πράξη…
- και η αταξία τάξη;
- μπα δεν νομίζω. Αυτές οι δύο είναι αχώριστες… σαν δίδυμες. Έχω ακούσει πως κάποιες φορές ακόμα και οι γονείς τους δεν μπορούν να τις ξεχωρίσουν.
- Thwyrlie είναι εκείνο το κέλτικο μαγικό πουλί ε;
- Ναι, είναι εκείνο που αν είσαι τόσο τυχερός και βρεθείς κοντά του, έστω για μια μόνο στιγμή, και πάρείς ένα μικρό φτερό του, το βουτήξεις σε μελάνι και το αγγίξεις σε ένα χαρτί… τότε θα γράψεις τα πιο όμορφα λόγια, τα πιο αισθαντικά ποιήματα, τα πιο ζωντανά κείμενα που γράφτηκαν ποτέ…

Μια κίνηση από αδιάκοπες εναλλαγές μετατροπιών, διαφωνιών και συμφωνιών είναι ο ήχος της ζωής και η μορφή της σαν αφίσσα σε έναν ασπρόμαυρο τοίχο. Μου αρέσουν οι αφίσσες και οι φωτογραφίες που κοσμούν κόσμους σε παιδικά δωμάτια, σε εφηβικές κρυψώνες, σε νεανικά στέκια, σε ενήλικα σαλόνια με χαμηλό ή δυνατό φωτισμό. Και κάπου εκεί μια κρυμμένη φωνή υποβολέα να ψιθυρίζει τόσο όσο:

« Η ζωή σαν μία λάμπα πετρελαίου αναμμένη, για τις ώρες που το φως εξαφανίστηκε…
Η ζωή σε ένα φλας μπακ έτσι απλά για να θυμάσαι…
Πόσα χρόνια θα φοβάσαι;
Δεν βαρέθηκες;

Δεν βαρέθηκες να σπαταλάς χρήματα σε ακριβά ρούχα, σε φτηνά θεάματα, σε θαύματα εν αναμονή; Δεν βαρέθηκες να ακινητοποιείσαι στους μποτιλιαρισμένους δρόμους της πόλης και σαν ξανακινείσαι να αισθάνεσαι ευτυχής που ακολουθείς έναν απρόσωπο επιτάφιο σε μια πορεία όχι επαναστατική ούτε ανασταλτική; Δεν βαρέθηκες να αλλάζεις έπιπλα, να κουκουλώνεσαι κάτω από παπλώματα, να ανάβεις τσιγάρα, να σβήνεις φαγητά σε βαθιές κατσαρόλες και να συγκινείσαι μπρος σε μια οθόνη; Δεν βαρέθηκες να κάνεις έρωτα, να κάνεις εμετό, να ακούς, να κοιτάς, να γελάς, να πονάς, να μεθάς, να ταξιδεύεις, να νομίζεις ότι ταξιδεύεις;

Όχι ε;

Καλά κάνεις. »

Έτσι απλά, απείθαρχα αφήνομαι κι εγώ μαζί σου βουλιάζοντας δίχως ταραχή σε μια νηστεία-απιστία. Ξέρεις γιατί; Γιατί ούτε κι εγώ βαρέθηκα. Βρέθηκα μονάχα να συντονίζω την σκέψη μου με τον ήχο του κορμιού σου, ενσυνείδητα. Βρέθηκα να εξισώνω και να υψώνω σε διάφορα τετράγωνα και αδιάφορους κύβους τον παρόν μου για να δω αν θα προσεγγίσω πιο πολύ αυτό το περιβόητο άπειρο. Μην με ρωτήσεις αν τα κατάφερα και κυρίως μην αναρωτηθείς αν η προσέγγιση κατέληξε σε μετάγγιση κι αν στο πλην χάραξα μια κάθετη γραμμή ακριβώς εκεί στην μέση δήθεν για να βροντοφωνάξω πως αντίκρισα την αλήθεια…

Κι αν δεν υπάρχει το thwyrlie;

Κοιτούσα ένα περιστέρι πρόσφατα, που γέννησε στο μπαλκόνι μου, κι είχε στο στόμα ένα κλαδί… το «τούβλο» της φωλιάς του, σκέφτηκα. Και αρχιτέκτονας και χτίστης του ανάλαφρου παλατιού του. Πότε αισθάνεται κανείς έτοιμος για αυτούς τους δύο ρόλους; Αισθάνεται;

Άλλη μια άνοιξη ξανά, με πρωτοβρόχια και σκισμένα πανιά, με γιορτές, λουλούδια κόκκινα, με κάμποσα ξενιτεμένα όνειρα κι εκεί στην βάση του ανθρώπινου βάζου μια ανάβαση λόγω εποχής, λόγω αποχής. Μην ξεχνάς να ποτίσεις τα πόδια σου. Ακούς; Μην ξεχνάς να ακούς. Μην ξεχνάς να μου κλείνεις το μάτι κάθε που μια πολιτική έκθεση ιδεών χύνεται στις όχθες του καναπέ σου. Μην ξεχνάς να βάζεις τόνους στις λέξεις και παρενθέσεις στις διαθέσεις. Σαν διάθλαση πρισματική να είναι η όποια ανάγκη σου. Μην ξεχνάς, άλλωστε, πως τα ουράνια τόξα φαίνονται πιο λαμπερά όταν έχουν φόντο τα σταχτόμαυρα σύννεφα και πως ένα απαλό άγγιγμα στο χέρι μπορεί να τα διώξει και αυτά. Αυτό δεν θέλεις; Μην μου πεις ότι δεν ξέρεις τι θέλεις. Να, κάτι που βαρέθηκα να ακούω.

Μια νυχτοπεταλούδα τάραξε το βλέμμα μου μόλις τώρα, και χαμογέλασα. Ήρθε σαν ανακούφιση λυτρωτική ίσως και αλυτρωτική για να γίνει το ηλεκτροσόκ που περίμενα να με ξυπνήσει κι ύστερα ας με πνίξει πάλι. Με μια απότομα ασυνείδητη κίνηση του αριστερού μου χεριού την οδήγησα στα σκουπίδια δίπλα μου. Άνοιξα την σακούλα ανοίγοντάς της τον δρόμο της διαφυγής και «απολαμβάνοντας» την ελευθερία της αφέθηκε ξανά στην μέθεξη του φθορισμού εκεί ψηλά στο ψεύτικο ταβάνι, στο ολόδικό της καρουζέλ στριφογυρίζοντας... Τι περίεργο όμως... Εκείνη δεν ξέρει ότι είμαι εδώ. Δεν ξέρει ότι υποκρίθηκα τον αρχιτέκτονα και τον χτίστη της βραδιάς της. Δεν ξέρει τι μου προσέφερε ούτε ίσως τι μου αφαίρεσε. Τα έντομα δεν αναγνωρίζουν εκείνη την διάσταση που τα διαχωρίζει από τους ανθρώπους με αποτέλεσμα να μην αντιλαμβάνονται την ύπαρξή των τελευταίων. Αναρωτιέμαι όμως… οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τους ανθρώπους; Τι σήματα λαμβάνουν την ώρα της διασταύρωσης των βλεμμάτων, τι χρώματα βλέπουν, τι σκέφτονται όταν υπόκεινται σε πιέσεις ή όταν πιέζουν;

- Αν κάποια στιγμή αισθανθείς ότι σε πιέζω θέλω να μου το πεις.
- Τι σε έπιασε τώρα; Δεν με πιέζεις. Για πες μου τώρα κι εσύ. Αν σκεφτείς το κορμί σου σαν ηχείο, τι ήχους λες να ξεστόμιζε;
- Ήχους ρίγους.
- Είδες; ...το ίδιο θέλουμε.