Still learning

[ photo: 20 reasons to by unda ]

- Τι ώρα είναι;
- Δεν ξέρω. Γιατί;
- Πρέπει να φύγω σε λίγο.
- Γιατί δεν μένεις απόψε;
- Πόσες φορές πρέπει να σου πω ότι και να μείνω, δεν θα αλλάξει κάτι. Το πολύ πολύ να με βαρεθείς πιο σύντομα.
- Τι είναι αυτά που λες; Γιατί να σε βαρεθώ;
- Γιατί καθώς κυλάει ο χρόνος, ο αέρας που αναπνέουμε θα μολύνεται λίγο λίγο από ανάσες, ιδρώτες και παύσεις.
- Μα η παύση δεν μολύνει.
- Όπως δεν φθείρει η αγάπη;
- Φυσικά και δεν φθείρει εκείνη. Εμείς την φθείρουμε. Με αγκίστρι μοιάζουν τα δάχτυλά μας όταν αγγίζουμε χωρίς να νιώθουμε. Προτιμώ τις παύσεις εκείνες τις ώρες. Καθαρίζουν το μυαλό και ελευθερώνουν. Σκέψου πόσο άβολα μπορεί να νιώσεις αν κάθεσαι με έναν άνθρωπο και δεν μιλάτε. Σκέψου όμως και πόσο ασφαλής μπορείς να αισθανθείς όταν πάψει όλο αυτό το άβολον του πράγματος… και όχι ως εκ θαύματος.
- Αν νομίζεις ότι είναι τόσο απλό, έλα να κάνουμε την άσκηση του καθρέφτη. Τολμάς;
- Δεν το περίμενα να μου το ζητήσεις.
- Αν μπορώ να το κάνω με έναν άγνωστο, τότε γιατί να μην μπορώ να το κάνω με σένα;
- Με μένα ε;
- Μονάχα κάτι. Αν βαρεθείς, μην μου το πείς. Απλά κλείσε τα μάτια σου. Θα καταλάβω.
- Πάω να ανάψω κι ένα κερί, να καθυστερήσω την μόλυνση του αέρα.
- Έτσι θα την καλύψεις, δεν θα την καθυστερήσεις.
- Να βάλω μουσική;
- Τον λόφο της Marketa… στο repeat.
- Αν κουραστεις κατά την ανάβαση, κλείσε τα μάτια σου. Θα καταλάβω.

Play

Χαμογέλασαν κρυφά, λες και ήθελαν να κρυφτούν ο ένας από τον άλλον κι έβγαλαν όλα τους τα ρούχα. Έτσι, γυμνοί, ακίνητοι με καρφωμένα βλέμματα και χείλη σφραγισμένα, έμειναν εκεί για 4 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα. Σιγά σιγά το είδωλο που διέκρινε ο καθένας απέναντί του, θόλωνε μπροστά στις διασταλμένες τους κόρες. Άρχισε να μοιάζει σαν μια ακαθόριστη φιγούρα χωρίς πρόσωπο. Δεν υπήρχε πια το δωμάτιο. Είχε σκοτεινιάσει. Υπήρχαν μόνο οι δυο τους, ανέκφραστοι, βυθισμένοι ο ένας στα μάτια του άλλου. Προσπαθούσαν να διαβάσουν σκέψεις ή να διαγράψουν;

Στο τέλος της πρώτης αναπαραγωγής, ανοιγόκλεισαν τα βλέφαρά τους σχεδόν στο ίδιο δευτερόλεπτο. Οι φιγούρες καθάρισαν και το δωμάτιο ξαναφωτίστηκε.

Κουνούσαν τα χέρια τους, τα πόδια τους, τα κορμιά τους με κινήσεις αργές, αντιγράφοντας ο ένας τον άλλον. Ο ένας ο καθρέφτης του άλλου. Πότε εκείνος αναλάμβανε την πρωτοβουλία των κινήσεων και πότε εκείνη. Συνέχισαν έτσι για 6 αναπαραγωγές. Στο ξεκίνημα της έβδομης έκλεισαν τα μάτια τους ταυτόχρονα, και φιλήθηκαν.

Ήταν Κυριακή λίγο πριν την μπλε ώρα. Έκανε ζέστη. Ανάσες, ιδρώτες και παύσεις “μόλυναν” τον αέρα.

Ένας καθρέφτης εγκόσμιος και ετερώνυμος έλκει έλη και παπαρούνες να διακοσμήσουν την κορνίζα όπως επιθυμούν ή νομίζουν ότι επιθυμούν. Σε παράταξη μάχης ή αντιπερισπασμού βουλιάζουν οι άνθρωποι για να μην παραδεχτούν την διαφορετικότητά τους και το πάθος τους. Στέκονται στις όχθες και αφήνουν ανάμεσά τους να κυλάει ορμητικά ένα πρώην ήσυχο ρυάκι. Δεν έχει σημασία αν θα ακουμπήσουν τα γυμνά τους πόδια ταυτόχρονα μέσα στο νερό. Μονάχα να τα ακουμπήσουν. Δεν έχει σημασία αν θα κολυμπήσουν μέχρι την άλλη άκρη ή αν θα αφεθούν να τους παρασύρει. Μονάχα προσοχή χρειάζεται στις ξέρες κι εκεί λίγο πριν τον καταρράκτη που σκύβει να πιει νερό η heliconius sara λίγο πριν κοιμηθεί.

- Πως σε λένε;
- Όπως θέλεις εσύ.

Stop

- Τι ώρα είναι;
- Δεν ξέρω. Γιατί;
- Γιατί δεν μένεις απόψε;

[ walking up the hill tonight, and you have closed your eyes ]