Sortie

[ photo: A splash of colour by Broken-Beloved ]

…είναι μυστικό! Μην το πεις σε κανέναν. Κράτησέ το μέσα σου και άφησέ το να ανθίσει, μέχρι η μυρωδιά του να μπερδέψει την αναπνοή σου και να μην ξέρεις αν την εισπνέεις ή αν την αναδύεις. Πότιζέ το κάθε νύχτα, τα μεσάνυχτα, με ένα κοκτέιλ τριών συστατικών. Μία σκέψη, μια απόφαση και μια πράξη. Οι αναλογίες είναι δικό σου θέμα. Άφησε τους χτύπους της καρδιάς σου να συντονίσουν τα υγρά του σώματός σου και επέτρεψε στο περιοδικό «άνοιξε-κλείσε» των βλεφάρων σου να γίνει η μελωδία που θα το αναθρέψει σωστά για να μπορέσει να χρωματίσει τα μάτια σου σύντομα και να διεγείρει τα χείλια σου αργά. Σίγουρα, κάποιες λέξεις θα φτάνουν στον κυματισμό της γλώσσας σου, οι οποίες θα αλλάζουν χροιά κάθε ξημέρωμα σε κάθε αλλαγή στάσης του κορμιού σου επάνω στο κρεβάτι. Κάποιες ίσως δραπετεύσουν. Κάποιες, όμως όχι. Χρειάζεται υπομονή και προσοχή για να μην φανερωθεί το μυστικό. Ίσως, εκείνο προσπαθήσει να ξεφύγει από μέσα σου για να κατακτήσει τον κόσμο κι εσένα μαζί, όχι όμως πριν είναι αρκετά ώριμο. Δεν είναι κρίμα, σε μια στιγμή αδυναμίας να το χάσεις;

Στο μεσοδιάστημα μεταξύ δύο σκοταδιών ενυπάρχει η ίδια η ζωή. Δεν είναι όμως ανέγγιχτη από αυτά. Την διαβρώνουν εκεί στις άκρες, και αν βρουν πρόσφορο μονοπάτι προχωρούν μέχρι το ρουά ματ. Στο μεσοδιάστημα μεταξύ δύο πολέμων ενυπάρχει η ειρήνη. Η ειρήνη και η ζωή, ακόμα κι αν είναι όμορφες, ποθητές και σέξυ, ακόμα και αν τα έχουν με άλλους, όπως λέει η ρήση, ακόμα και αν διαβρώνονται από τις απροσεξίες τους ή διαμορφώνονται από τις επιλογές τους, είναι ακόμα εδώ. Εδώ είμαι κι εγώ.

Για αυτά τα δύο μεσοδιαστήματα, λοιπόν, το μυστικό σου γίνεται ακόμα πιο ισχυρό, όσο το φροντίζεις και δεν το παραμελείς. Άλλωστε, μην ξεχνάς ότι και να αφήσεις το μυαλό σου να σε τραβήξει μακριά του, η καρδιά σου δεν πρόκειται να υποκύψει. Αργά ή γρήγορα θα σου το φέρει μπροστά στα μάτια σου σε υψηλή ευκρίνεια, για να διακρίνεις καλύτερα την κάθε λεπτομέρεια και να μπορείς να ανακαλύψεις την όποια ατέλεια. Σίγουρα θα υπάρχουν περισσότερες από μία.

Για να σε προλάβω…, μην προσπαθείς τώρα να το εντοπίσεις, ή ακόμα καλύτερα, να το θυμηθείς, καθώς περί αυτού πρόκειται στην ουσία. Πιθανόν, δεν έχει νόημα. Δεν θα έχει, άλλωστε, το επιθυμητό αποτέλεσμα. Όχι «σε αυτή την φάση», τουλάχιστον. Έχε υπομονή. Κι εκείνο το ίδιο κάνει και σου κλείνει το μάτι πονηρά αυτή την στιγμή…

Τι σου λείπει; Μην σκεφτείς, απάντησε σπασμωδικά. Αν η αυθόρμητη απάντηση ήρθε παρέα με έναν αναστεναγμό και με ένα αχνό χαμόγελο τότε είναι κατάλληλες οι συνθήκες, να ξεκινήσεις το πότισμα. Αν και πιστεύω ότι το έχεις ήδη ξεκινήσει. Καλή συνέχεια.

Οι κατάλληλες συνθήκες δεν έχουν να κάνουν με θερμοκρασίες, με τακτικές και με ψυχικούς εξαναγκασμούς. Έχουν να κάνουν με τις αισθήσεις σου και με το πως αντιλαμβάνεσαι τον χώρο σου, είτε είσαι στο δωμάτιό σου και ξεχνιέσαι σε οθόνες, είτε βγαίνεις στους δρόμους και ξεχνιέσαι σε έρωτες, είτε δουλεύεις, είτε σωπαίνεις, είτε μιλάς, είτε εξαφανίζεσαι, είτε αφανίζεσαι, είτε θυμώνεις, είτε χαμογελάς, είτε κλαις. Όπου κι αν είσαι, ο χώρος σου είναι αποκλειστικά δικός σου. Δεν είσαι εσύ, άλλωστε, μέρος του κόσμου… εκείνος είναι κομμάτι σου.

Αυτές τις συνθήκες αναζητώ κι εγώ, κι ας ξέρω ότι οι πιο κατάλληλες είναι «όταν θέλω». Άρα γιατί να τις αναζητώ και να χάνω χρόνο; Έλα ντε! Αν η θεωρία ήταν ένα τζάμι, για να φτάσεις στην πράξη το μόνο που σου απομένει θα ήταν να το θολώσεις και να σχηματίσεις το θέλω σου σαν γράφημα με το γυμνό σου δάχτυλο επάνω του. Βολεύει, φυσικά, όταν κάνει κρύο έξω… Γίνεται πιο εύκολο. Όταν όμως κάνει κρύο και μέσα, τότε τα πράγματα κρατιούνται σε μια απόσταση ασφαλείας ή ανασφάλειας. Αξίζει όμως τον κόπο. Κι αν παραμένει άπιαστο σαν όνειρο, τότε, απλά σπας το τζάμι και δεν ζωγραφίζεις. Απλά, μιλάς. Βρίσκεις τα κότσια και μιλάς… και ό,τι ήθελε προκύψει. Αυτό κάνει τα μεσοδιαστήματα πικάντικά και επιθυμητά, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

…είναι μυστικό! Όταν η σιγουριά θα έχει ανοίξει διάπλατα τους πόρους σου, όταν δεν θα σε νοιάζει αν έξω φυσάει ή βρέχει, όταν η πρόκληση θα είναι ξαπλωμένη στην παλάμη σου, όταν τα γράμματα και οι λέξεις δεν θα έχουν πια σημασία, όταν το διάφραγμά σου θα κάνει την αναπνοή σου πιο ήσυχη, όταν θα βγάζεις εισιτήρια και θα ταξιδεύεις μέχρι την άκρη του κόσμου ακόμα και με το νου σου, όταν δεν θα έχει σημασία αν έχει πανσέληνο ή όχι, όταν το «μετά» θα μοιάζει ανούσιο μπροστά στο «τώρα», όταν το χέρι σου θα ανταποκρίνεται στο ξαφνικό άγγιγμα για πρώτη φορά, όταν τα βήματά σου δεν θα φοβούνται την σκιά σου κι όταν οι μελωδίες του μυαλού σου θα γαργαλάνε ερεθιστικά τον λαιμό σου τότε δεν θα είναι πια μυστικό. Όχι για τους άλλους, αλλά για τον ίδιο σου τον εαυτό.

Μην ψάχνεις μακριά. Μην ψάχνεις να βρεις την ευτυχία σε λέξεις ή σε μνήμες και μην προσπαθείς να την δημιουργήσεις ή να την αποδεχτείς. Κι αν στραβά αρμενίζεις, ή αν είναι στραβός ο γιαλός, μην απογοητεύεσαι. Μην ψάχνεις να βρεις τον εαυτό σου σε λέξεις, σε φράσεις που ήδη έχουν γραφτεί ή έχουν ειπωθεί. Ούτε εμένα μην με ψάχνεις εκεί μέσα για να με αισθάνεσαι κοντά σου. Ψάξε μέσα σου εσένα. Ψάξε μέσα σου εμένα.