Τυπογραφικό λάθος

[ photo : Spring stole my heART by orchidelutza ]

Ένα ξάφνιασμα είναι η ζωή, πότε για να σε κρατάει σε εγρήγορση και να βιώνεις το λαχάνιασμα του οργασμού της, και πότε για να σε παίρνει από το χέρι και να σε βγάζει βόλτα είτε μέχρι την άκρη του κόσμου είτε μέχρι την άκρη του δωματίου σου. Κι εκεί, σε όποια από τι δύο άκρες κι αν βρίσκεσαι, να σε νοιάζει μόνο τι χρώμα έχει ο ουρανός ή το ταβάνι. Έχει ταβάνι ο ουρανός; Κι εκεί, όσο γρήγοροι ή αργοί κι αν είναι οι παλμοί της ψυχής σου, να σε νοιάζει μόνο η στιγμή της ηδονής ή του κενού. Έχει κενό η ηδονή;

Ένα ξάφνιασμα είναι η μέρα, πότε γιατί ανατέλλει διαφορετικά κάθε πρωί και πότε γιατί εσύ την βλέπεις έτσι. Βγαίνεις έξω και αφιερώνεις τα βήματά σου σε πεζοδρόμια, παγοδρόμια, δρόμους, δάπεδα, σκάλες, νερά, σκουπίδια, κρυμμένες μικρές ζωές, παρκέ, μοκέτες, γήπεδα, άμμους. Σαν σηκώσεις μερικές μοίρες το βλέμμα τι βλέπεις; Με βλέπεις; Σε βλέπεις; Δεν χρειάζεσαι καθρέφτη. Μόνο μια στάση χρειάζεσαι ενός λεπτού, να ξεκουραστείς λίγο και να χαμογελάσεις στην πρώτη ρουφηξιά του νοθευμένου αέρα της πόλης που κάνει πάρτυ στα σπλάχνα σου. Κι ύστερα, έλα να σε κεράσω ζεστό κακάο με μπαχαρικά. Ξέρεις πότε. Ακριβώς ένα κλικ πριν την δύση, όπως είσαι.

Ένα ξάφνιασμα είναι η νύχτα με φεγγάρι ή χωρίς, με προβολείς που χτυπάνε στο άπειρο του ουρανού ή με μπλακάουτ, με φωνές από λούνα παρκ και με φιγούρες πίσω από τραβηγμένες κουρτίνες, με ανθρώπους που ξενυχτούν μαζί και με άλλους που αγρυπνούν μόνοι, με αίμα, με σπέρμα, με αλκοόλ ή χωρίς, με κοντομάνικα ή με παλτά, με πόδια ξυπόλυτα ή με μπότες, με βιτρίνες λαμπερές ή σπασμένες, με αμαρτίες κρυφές ή σε κοινή θέα, με απουσίες ή με παρουσίες, με σινεμά ή με τηλεόραση, με ακοή ή με όραση.

Ένα ξάφνιασμα είσαι εσύ ,που πότε βγαίνει από τις χαραμάδες του πατώματος σαν μυστικό αιθέριο έλαιο και λούζει τους αστραγάλους μου, τα γόνατά μου, τους καρπούς μου, τους αγκώνες μου, και πότε κυλάει σαν την τελευταία τυχερή ζαριά από τα δάχτυλά μου και πέφτει κάτω από το τραπέζι, στέκοντας στην όχθη του χαλιού για να μην ξέρω αν κερδίζω ή αν χάνω. Με ενός λεπτού κι ενός φιλιού ελευθερία μοιάζει το γέλιο που ηχεί από τα ηχεία του στήθους, της πλάτης, του αυχένα σου. Κι εγώ εκεί να πίνω τις καταλήξεις της αναπνοής σου, να τρέφομαι από τις φαντασίες σου και να απασφαλίζω σε μια ύφεση την σκανδάλη του μυαλού μου.

Ένα ξάφνιασμα το κορεσμένο διάλυμα της αγκαλιάς μέσα στην ανασφάλεια, που πότε μια προσευχή μπορεί να λύσει τα μάγια και πότε μια ευχή να παραλύσει τα χάδια. Κι εδώ, στέκομαι νομίζοντας πως σε χαζεύω σαν σύννεφο που αλλάζει μορφές και ρούχα ανάλογα ή αντιστρόφως ανάλογα με τον άνεμο. Δεν είσαι όμως εδώ. Ή μήπως είσαι;

Σε λίγο, σαν ξημερώνει, στείλε μου το αστρικό σου σώμα ακριβώς την στιγμή που η προτελευταία γουλιά από τον καφέ θα αλλάζει στιγμιαία χρώμα στην γλώσσα μου. Θέλω να δω πως ονειρεύεσαι, πως επιστρέφεις και πως στρέφεις το κεφάλι σου στο μαξιλάρι.

Μην με ξυπνήσεις.

Ξύπνησέ με, με ένα ξάφνιασμα χαδιού στο δέρμα, όπως ταράζει το βλέμμα ένα τυπογραφικό λάθος σε μια αυθόρμητη φράση κι ύστερα να το διορθώσεις προσπαθείς και να το πάρεις πίσω, όπως χορταίνει την σάρκα ένα τυπογραφικό πάθος σε μια αυθόρμητη πράξη κι ύστερα να το επαναλάβεις προσπαθείς και να το δώσεις πίσω.

Ξύπνησέ με κι ύστερα νανούρισέ με πάλι… με ένα λάθος τυπογραφικό, σαν όλα αυτά που έγραψα εδώ, με μια σταγόνα άνοιξης επάνω στο φρέσκο χιόνι, με ένα μεσημέρι στην καρδιά της νύχτας, με έναν ψίθυρο στο περίγραμμα ενός φιλιού.

Ξύπνησέ με κι ύστερα νανούρισέ με πάλι…

Πάλι;

Πάλι.