[ photo : loneliness by gnato ]Τα χρόνια είναι δρόμος κεντρικός
γεμάτος με λακκούβες κι όλο φως
είναι ένας μυστικός και ρηχός ωκεανός
μια λίμνη με σκιές και όνειρα
φθινόπωρο με ανοιξιάτικα δειλινά
Δεκέμβριος, με ιδρώτα στο κορμί, η καρδιά
κυκλάμινα στο χρώμα του ουρανού
ένα νησί στο φόντο του φεγγαριού
είν’ η ζωή μια νότα εκτός κλειδιού
συννεφιασμένη θάλασσα γυμνή
γυμνή σαν ηλιαχτίδα σε βροχή
που ψάχνει στην ομίχλη το γιατί
πώς να πετάξω μακριά που φοβάμαι;
το παραμύθι ήταν πικρό δεν κοιμάμαι
με ένα σκοτάδι γύρω μου να με πνίγει
και η μορφή σου σύρμα που με τυλίγει
[ άστρο θαμπό του πρωινού, για χάρη σου αγρυπνούμε
και τούτη η μέρα ας μας βρει μ' αυτούς που αγαπούμε ]
Υπέροχοι οι τρεις πρώτοι στίχοι. Επειδή μιλάνε τόσο μεστά και λιτά για τη ζωή. Μέρα καλή
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλο το ποίημα έχει μια μελωδικότητα μοναδική. Σε συναπαίρνει και σε ταξιδεύει. Πότε μπρος πότε πίσω. Ακούραστα. Και στο τέλος σου χαρίζει ένα χαμόγελο και την σκέψη πως έτσι είναι η ζωή μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ο φόβος που μας κόβει τα φτερά και δεν πετάμε.Είναι οι σκέψεις που μας κάνουν το παραμύθι μας πικρό και δεν χαμογελάμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠήγαινε απόψε στην Εσπλενάδα.Βάλε τον φόβο και τις σκέψεις σε μια μάυρη σακούλα.Κάτσε στην άκρη της προβλήτας που τόσο σου αρέσει.Και με δύναμη πέτα την στην θαλασσα.Κοίτα την λίγο να απομακρύνεται καθώς την παρασέρνει το κύμα.Και ύστερα γύρισε της την πλάτη και χαμογελα.
Δεν αισθάνεσαι πιο ανάλαφρος?
;)
ο παλιος αγαπημενος
ΑπάντησηΔιαγραφήο Νικος
κι ο νεος
ο Θανασης
καποτε θα γραψω ενα ποιημα να ταιριαζει στον Πεχλιβανη του και θα στο αφιερωσω
υπεροχος μεσα στους στιχους σου dim
υπεροχοι κι αυτοι που σ' αγκαλιαζουν
καληνυχτα
πολύ καλό
ΑπάντησηΔιαγραφήθέλουμε να μας τυλίγουν
πώς να πετάξω μακριά που φοβάμαι;
ΑπάντησηΔιαγραφήτο παραμύθι ήταν πικρό δεν κοιμάμαι
με ένα σκοτάδι γύρω μου να με πνίγει
και η μορφή σου σύρμα που με τυλίγει
Πόσο με εκφράζουν αυτοί σου οι στίχοι να ήξερες...
Όμορφο,γλυκό...
Τόσο εσύ.
Φιλιά.
τα χρονια ειν' της ζωης μαυρος λυγμος
ΑπάντησηΔιαγραφήασπρος μικρος αναστεναγμος
ενας κλειστος ανενταχτος καημος
μι' αχτιδα ανατελλοντος φωτος
ο σκιουρος στο δασος της νυκτος
Οκτωβρης, της γεννησης μου ο θυμος
μαβι βιολετες στης Αναστασης το φως
ενας μικρος ανηλεος θεος
ο σκυλος π' αλυχτα πριν ερθει ο σεισμος
ανενταχτος θεορατος θνητος
στις ακρες μιας πορειας θεοσκοτεινης νυκτος
γαληνιος ανθρωπος τρωτος
στη μεση ημερας στο ετος ποντικος
φτου και βγαινω
στον ηλιο ξαναμπαινω
τα χρονια μου μη χασω
πεθανω πριν γερασω
...
ενα φιλί σε βαθμους τρεις πριν το μηδεν
παντα καλα, Ντιμ [ δεν παιρνει αγγλικα :(( ]