La Confesión

[ photo: Fly away by fotouczniak ]

Κρύο. Κάνει κρύο απόψε. Κάνει κρύο απόψε κι ο αέρας τρυπάει το ιδρωμένο δέρμα. Είναι στιγμές που νομίζεις ότι έρχεται και ξαπλώνει ανάμεσα στους πόρους σου σαν γιατρικό δροσιάς και άλλες που χορεύει tango με την ησυχία σου. Ξέρεις καλά, για ποια ησυχία μιλάω. Για αυτήν που πότε την βαφτίζεις μοναξιά και πότε την χρήζεις σιωπή. Χορεύει, λοιπόν, απόψε χωρίς καμία μελωδική υπόκρουση αλλά με βήματα σταθερά και ερωτικά. Ερωτικά βήματα… σαν να περπατάς στα όρια ενός ρήγματος, το οποίο κοσμεί το πιο όμορφα ανθισμένο έδαφος του πλανήτη. Ένα ρήγμα, όπου από την μια μεριά ζει το “πάθος”, από την άλλη υπάρχει ο “φόβος”, και στο κέντρο κρύβεται το “λάθος”. Που πατάς τώρα; Τώρα που; Τώρα;

Σηκώνομαι από μία καρέκλα που τρίζει και στριφογυρίζει και ρίχνω μια γροθιά στον τοίχο. Κι άλλη μία. Όχι, δεν θα ρίξω και τρίτη. Δεν έχω τα κότσια προφανώς, να πληγώσω τα δάχτυλά μου με ένα τέτοιου είδους άγγιγμα, και να αφήσω μερικές σταγόνες από το αίμα μου στην κάθετη παλέτα που με κρατάει μακριά από το οξυγόνο. Μακριά από αυτό το νοθευμένο αέριο και από μια τζούρα αναπνοής που ίσως λίγο πριν να είχες βγάλει εσύ από τα σπλάχνα σου.

Μία λέξη έχει στρογγυλοκαθίσει στην παλάμη μου και χαϊδεύει την γραμμή της ζωής μου. Πότε με γαργαλάει και πότε με πονάει. Φοράει ένα χρωματιστό φόρεμα και μοιάζει στον ήλιο σαν χαμόγελο και στην νύχτα σαν μαγγανοπήγαδο. Ίσως και αντίστροφα. Ίσως και ανάστροφα. Στα γυμνά της πέλματα προσφέρει την γλώσσα του ο αιφνιδιασμός και στα κλειστά της χείλη προσφέρει το δέρμα του ο οργασμός. Την λένε “Ξαφνικά” και αν δεν της κάνω έρωτα δεν θα ησυχάσω.

Ζέστη. Κάνει ζέστη απόψε. Κάνει ζέστη απόψε κι ο αέρας ξεσπάει στο παγωμένο μου δέρμα. Είναι στιγμές που νομίζεις ότι έρχεται και σε αγκαλιάζει τρυφερά και άλλες που έρπεται σαν φυτό αναρριχώμενο και σφίγγει το στήθος σου για να τεστάρει τις αντοχές σου, τις ενοχές σου και την αλήθεια των επιθυμιών σου. Ξέρεις καλά, για ποια επιθυμία μιλάω. Για αυτήν που πότε την βαφτίζεις “θέλω” και πότε την χρήζεις “μπορώ”. Μπορώ; Δεν ξέρω. Θέλω; Ναι.

Κάθομαι σε μια καρέκλα που τρίζει και στριφογυρίζει και ρίχνω μια γροθιά στην οθόνη. Προτιμώ να χαϊδεύω την γραμμή της ζωής σου.

[ "Πολύ σιωπηλά είναι όλα , κι η σιωπή είναι
καλή μονάχα σαν κλείνη μέσα της χαρά.
Αλλοιώς, τη φοβάμαι... " ]