Cap ou pas cap…?

[ photo: autumn by Slawekgruca ]

Αλλάζω δέρμα. Μπορείς να με αγαπάς έτσι; Αντέχεις; Κι αν δεν είναι το δέρμα τόσο απαλό και τρυφερό όσο παλιά; Κι αν το άρωμά μου δεν είναι ευχάριστο; Κι αν η ανάσα μου δεν μυρίζει φρέσκοανοιγμένη οδοντόκρεμα; Αντέχεις; Μπορείς να με θέλεις έτσι γυμνός που στέκομαι μπροστά σου; Χωρίς καμμία ταμπέλα υπομονής, επιμονής, ιδρώτα ή έρωτα; Μπορείς να ακούσεις την καρδιά μου να χτυπάει χωρίς να με αγγίζεις; Αντέχεις να με αγγίζεις χωρίς ο ηλεκτρισμός που διαπερνάει το σώμα σου να σε σκοτώνει; Ε; Μπορείς να με κοιτάζεις με το ίδιο πάθος όταν οι λέξεις που δραπετεύουν από τα δόντια είναι σκληρές; Αντέχεις να κρυφτείς στην αγκαλιά μου χωρίς να πεις κουβέντα; Κι αν σου ζητήσω να μου υποσχεθείς το οτιδήποτε, μπορείς να μην μου πεις «δεν ξέρω»; Αντέχεις να μην μου υποσχεθείς τίποτα;

Κι αν ο κλιματισμός της ζωής μου χαλάσει και σε μέρες καύσωνα σαν κι αυτήν δεν μπορώ να σε δροσίσω με την ίδια ευκολία και την ίδια επιτυχία; Κι αν σου ζητήσω να μαζέψεις ότι απέμεινε από το δέρμα μου στα σεντόνια και να το πετάξεις από το μπαλκόνι; Αντέχεις να μην με ρωτήσεις γιατί; Κι αν σου ζητήσω να διαλέξεις ανάμεσα στην ομορφιά και στα σκουπίδια; Μπορείς να μην μου θυμώσεις; Αντέχεις; Κι αν σου πω πως αισθάνομαι για σένα μπορείς να μην προσπαθήσεις να προσγειώσεις τα λεγόμενά μου; Ε; Κι αν σου ζητήσω να με ξεδιψάσεις; Αντέχεις να παραδεχτείς ότι το κάνεις από έρωτα; Μπορείς να με βοηθήσεις να αλλάξω και τα τελευταία κομμάτια δέρματος που απέμειναν γαντζωμένα στα μπράτσα μου; Αντέχεις να φιλήσεις τις πληγές μου και να χαϊδέψεις τα πόδια μου; Αντέχεις να ξετυλιχτείς από το σεντόνι που κρύβει το κορμί σου και να πετάξεις την μάσκα της θλίψης στην θάλασσα;

Κι αν ο χρόνος δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός γιατρός; Μπορείς να με κρατάς σφιχτά και να συνεχίζεις να ανακαλύπτεις τις ομοιότητες των χεριών μας; Κι αν κάποια πικρή γεύση καλύπτει που και που την γλυκιά; Μπορείς να μην την αφήνεις να ντύνει την γλώσσα σου και την σκέψη σου; Κι αν σου πω ότι δεν υπάρχει «καλό» και «κακό» ξεχωριστά; Αντέχεις να με πιστέψεις; Κι αν σου εκμυστηρευτώ ότι ένας ήλιος άνθισε κάτω από το μαξιλάρι σου; Αντέχεις να μην κοιτάξεις; Κι αν σου ζητήσω να συντονιστείς μαζί μου χωρίς παρεμβολές; Αντέχεις; Ε; Αντέχεις να χαμογελάς και να μην σπαταλιέσαι στην στασιμότητα; Κι αν σε καρφώσω στα μάτια και σου πω ότι μπορώ να μοιραστώ τον εαυτό μου μαζί σου; Κι αν αγριέψουν τα νερά και πεταχτούν στην στεριά καΐκια; Αντέχεις να ταξιδέψεις μαζί μου με τα μάτια κλειστά κάνοντας κουπί στο χώμα; Κι αν οι λάμπες της αυταπάτης σβήσουν επιτέλους, μπορείς να με αγαπάς στα σκοτεινά; Αντέχεις να με θέλεις όταν ανοίξω διάπλατα τις χοντρές κουρτίνες;

Κι αν σου ζητήσω να κρυφτώ στον λαιμό σου, στο στήθος σου, στις παλάμες σου, στα μαλλιά σου; Αντέχεις να αφεθείς έστω για μια μόνο στιγμή; Κι αν σου ξαναπώ πόσο μελωδική κι ερωτική είναι η φωνή σου; Αντέχεις να μου τραγουδήσεις; Ε; Κι αν φαλτσάρω και γεμίζω με διαφωνίες το τραγούδι σου; Μπορείς να κρατήσεις το ίσον για να να σε ξαναβρώ; Κι αν σου ψιθυρίσω ότι έχεις το ομορφότερο χαμόγελο που έχω δει; Μπορείς να μου χαρίσεις ένα απ’ευθείας; Κι αν δεν σε καταλαβαίνω πάντα σε όλα και δεν σε στηρίζω με τον τρόπο που επιθυμείς; Αντέχεις να με αφήσεις να ψάχνω την άκρη; Κι αν η άκρη είναι λιγάκι πιο μακριά από όσο φανταζόμουν; Κι αν κάνω λάθος στις προβλέψεις μου; Κι αν σου πω πως η ελευθερία διεκδικείται και δεν χαρίζεται; Κι αν σου πω ότι μου λείπεις με το που κλείνει η πόρτα; Κι αν σου πω ότι όσο υπόγεια κι αν είναι η νύχτα απόψε έχει μια γεύση από σάλσα; Αντέχεις να τολμήσεις; Ε; Αντέχεις να χορέψουμε ξανά και ξανά και ξάνά;

"...και μπροστά απ'τους κολασμένους περνάω εγώ σαν μια σκιά
που σεργιανάει στον Άδη την δικιά σου μυρωδιά
κι είναι λέω, ο παράδεισος για μας, αγάπη μου μικρή,
να μοιραζόμαστε τούτη την κόλαση μαζί. "