Εντός, εκτός κι ελεύθερα...

[ photo: clouds by moonywolf ]

Είναι κάτι άνθρωποι που ψιθυρίζουν με ηδονή κι απάντηση δεν ακούν κι ας παίρνουν. Είναι κάτι άνθρωποι που δίνουν απάντηση στο χρώμα της μελανιάς του σώματος κι ύστερα περιμένουν κι άλλο. Κάτι άνθρωποι που διώχνουν κρατώντας, που περπατούν καθιστοί, που νοσταλγούν ό,τι δεν έζησαν ακόμα. Αρπακτικά την μια, Φαγώσιμα την άλλη. Άνθρωποι που μάτια έχουν αλλά δεν κοιτάζουν, που χάδια έχουν αλλά δεν χαρίζουν. Μέσα στην ασφάλεια της ανασφάλειάς τους, ορκίζονται πως λένε την αλήθεια, και αυνανίζονται την πίκρα τους για να την ξαποστείλουν. Είναι κάτι άνθρωποι που ερωτεύονται μα δεν γιατρεύονται. Που γιατρεύονται μα δεν ερωτεύονται. Γιατρεύονται;

Και είναι τότε που ένας ανύπαρκτος εχθρός κηρύσει τον πόλεμο. Έντός. Εντός σου. Άλλωστε αργά ή γρήγορα θα είσαι μαζί κι εσύ, κάπου εκεί ανάμεσα στις συστάδες των δέντρων του μακρινού δάσους που έβλεπες μικρός από το παράθυρο του δωματίου σου, κι έλεγες ότι κάποτε θα επισκεφτείς, μα στην πορεία το ξέχασες και σε ξέχασες δίπλα σε κάποιο ηχείο, μπροστά σε μια λαμπερή οθόνη, κάτω από ένα ουρανό στο χρώμα της ώχρας που δεν σου χαρίζει ούτε ηλιαχτίδες ούτε σκιές.

Μια από τις επόμενες νύχτες, σβήσε το κλιμαστιστικό και βγες στο μπαλκόνι. Έχει δροσιά αυτό το φθινόπωρο. Έχει ελπίδα, φωνές και αγγίγματα. Ίσως αν κλείσεις τα μάτια σου για λίγο, να ακούσεις την ελευθερία σε κάποιο ρούχο που στεγνώνει και ανεμίζει στην απέναντι ταράτσα. Ίσως αν ανοίξεις τα μάτια σου ένα χέρι να κρατάει το δικό σου.

Ήρθε η στιγμή. Σου χαμογελάω. Πάμε βόλτα. Εντός, εκτός κι ελεύθερα.