κι όταν χάνεις τον εαυτό σου
ντύνεσαι την σάρκα σου
αδειάζεις το μυαλό σου
γύρνα το βλέμμα, κοίτα γύρω
"δεν θα σε σύρω" πες στα βήματα και στην σκιά σου
να κοιτάς τον ουρανό και να θυμάσαι
πόσα χρόνια θα φοβάσαι; δεν βαρέθηκες;
στα ύψη βρέθηκες και σε μαγγανοπήγαδα
και στη δροσιά στα φυλλώματα των δέντρων το πρωί
αυτή την ώρα που η ζωή μοιάζει με γέννηση
λευκή παραίνεση και χώρος σπονδής
του έρωτα, της βόλτας, της φωνής
είναι η αλήθεια αρκεί να το πιστέψεις
λίγο μωβ να κλέψεις παρέα με μια δόση πράσινο
άσχημο το όνειρο ή όμορφο;
καμιά φορά η άγνοια είναι ευτυχία
μια συνοδεία του "εδώ"
μια συνουσία του "εκεί"
μια διαμονή μες στην παλάμη σου
μια κούραση γλυκιά στα πέλματά σου
στα θαύματά σου
να βρίσκεσαι σε καταιγίδες μέσα
να μπουμπουνίζει στους παλμούς σου
και οι σταγόνες κούνια να κάνουν στις βλεφαρίδες σου
κι ύστερα
να είσαι ένα με τον ήλιο, βάλε στα χείλη φεγγάρια, χαμογέλα
και ο γυμνός σου εαυτός να τραμπαλίζεται
από τον αφαλό σου μέχρι τον ουρανίσκο σου
και άπλωσε το βλέμμα γενναιόδωρα σ’ εκείνους που δεν μπορούν να θυμηθούν
αν έχει ζάχαρη στη σοκολάτα τους
αν είναι ρίγος τούτο εδώ στην πλάτη τους
γιατί το ζουν
αφήνονται να ξεχνάνε
αγαπούν.
οι φράσεις σε χρώμα της ανήκουν.
...χαμογελώ!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Free Spirit
Διαγραφήχαμογέλα!
βάλε στα χείλη φεγγάρια. :)
στην υγειά σου και στην ενότητα, φυσικά!