μαζί σου

[ photo: "Πανσέληνος" ~ Έργο της Χριστίνας Καμβύση ]

Απλώνει ο χρόνος. Απλώνει τα φρεσκοπλυμένα του ρούχα στο μπαλκόνι να τα βλέπει ο ήλιος καλύτερα. Να παίρνει ο αέρας τα αρώματα, να τα σκορπίζει στα ρουθούνια. Κι εσύ να εισπνέεις βαθιά. Κι όταν στεγνώσουν, θα τα πάρει το φεγγάρι από το χέρι να τα βγάλει βόλτα. Να σεργιανίσουν ανάμεσα στις ψυχές και να διαλέξουν την πιο ταιριαστή για να την ντύσουν. Να μοιάζει από μακριά με άρνηση κι από κοντά με πάθος.

Κι ύστερα έρχεται εκείνη η στιγμή που ένας έρωτας νεογέννητος θα την ξεντύσει.

Απλώνει ο χώρος. Απλώνει τις ρίζες του στο ξύλινο πάτωμα κι εκείνο τρίζει σε κάθε τρίτο σου βήμα. Είναι φορές που το ακούς κι άλλες που έχεις να το ακούσεις χρόνια. Η μουσική καλύπτει τις ατέλειες και το πινέλο τις τελείες. Αναρριχώμενα εξωτικά ανθισμένα φυτά ξεπηδούν απ’ τις γωνίες και κάθε ηλιοβασίλεμα σου ψιθυρίζουν την δίψα τους. Κι εσύ εκπνέεις δυνατά. Η γύρη ξυπνάει και διασκορπίζεται με ορμή στο δωμάτιο γονιμοποιώντας διέσεις και τέμπερες. Το βλέμμα γλυκαίνει, το δέρμα ερεθίζεται. 

Κι ύστερα έρχεται εκείνη η στιγμή που ένα χαμόγελο νεογέννητο φτιάχνει μια σπείρα στον καμβά σου.

Έτσι γεννιούνται τα μαγικά πλάσματα. Σαν μούσες αποδρούν από το χώρο και τον χρόνο, και αγκιστρώνονται στις φλέβες. Ταξιδεύουν χωρίς επιστροφή μέχρι την καρδιά και θέτουν σε κίνηση μύες κι επιθυμίες. Πολλαπλασιάζουν τις εμπνεύσεις, διαιρούν τις εξάρσεις, προσθέτουν οργασμούς και αφαιρούν ανασφάλειες. Κι όταν πέφτουν να κοιμηθούν, τα ονειρεύεσαι.

Κι ύστερα έρχεται εκείνη η στιγμή που ένα μαγικό πλάσμα παίρνει σάρκα και οστά δίπλα σου.

Οι λέξεις κάνουν τραμπάλα στα χείλη σου, οι νότες κάνουν κούνια στα αυτιά σου κι εσύ μεθάς. Εκτοξεύεσαι με ταχύτητα διαφυγής μέχρι την Ανδρομέδα κι επιστρέφεις με ορμή στα παπούτσια σου. Ας κάνει κρύο, ας έχει υγρασία, τυλίγεσαι στο πανωφόρι σου και βουτάς σε ένα φιλί της ζωής τόσο ήσυχο όσο και εκρηκτικό. Ο χρόνος παγώνει, ο χώρος διαστέλλεται και το συμπαντικό πλέγμα πλέκεται σαν γάντι στο χέρι σου. Ζεσταίνεται η γραμμή της ζωής σου και στέλνει ηλεκτρισμούς στα δάχτυλα. Αγγίζεις. Ένα big bang ξαπλώνει στα γυμνά σου πόδια. Κάποιες φορές παίρνει μορφή. Σε κοιτά και σου κουνά την ουρά παιχνιδιάρικα. 

Κι ύστερα έρχεται εκείνη η στιγμή. Κι εσύ μαζί της.

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

[ στο μαγικό πλάσμα. ]