μικρό φως νυκτός

Ξεκινάς την ημέρα σου με ένα χαμόγελο. Το χαρίζεις σε ό,τι διεκδικείς. Το αφιερώνεις σε ό,τι αγαπάς. Κι ύστερα ανοίγεις τα μάτια σου. Αν είναι πλάι σου το λένε ευτυχία. Κι αν δεν είναι; Κάνε ό,τι περνάει από το χέρι σου να το φέρεις. Η διαδρομή ίσως να μην είναι εύκολη αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα από οποιονδήποτε αν αξίζει ακόμα μία περιπλάνηση, κι ακόμα μία, κι ακόμα μία ίσως. Κανείς δεν θα σου εγγυηθεί το αποτέλεσμα. Κανείς. Θα ξέρεις όμως ότι δεν εγκατέλειψες ειδικά αν κάτι μέσα σου σου λέει να παραβλέψεις συμβάσεις και λοιπά στερεότυπα και να τοποθετήσεις εκεί ψηλά δίπλα στον ήλιο ή το φεγγάρι εκείνο το χαμόγελο, που λέγαμε.

Έχεις για πυξίδα τις αισθήσεις σου και για χάρτη τα ίχνη που διαβάζεις πότε στην άμμο και πότε στα σύννεφα. Ξέρεις, σβήνουν και χάνονται ενίοτε τα ίχνη. Ειδικά αν έχει αέρα δυνατό που σε παγώνει. Λένε πως όλα είναι στο μυαλό. Δεν ξέρω αν λένε την αλήθεια. Δεν ξέρω αν ξέρουν τι λένε. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν κάτι μπορεί να σε ξεπαγώσει, να σε ξεκλειδώσει θες, πες το όπως θες, είναι αυτό που νιώθεις. Και να προσπαθήσεις να το ερμηνεύσεις ή να το βαφτίσεις χλωμό το κόβω να βγάλεις ασφαλή συμπεράσματα. Αφέσου, ζήστο κι όπου σε βγάλει.

Είναι άνοιξη. Το πρωί με ελαφρύ πανωφόρι και το μεσημέρι με κοντομάνικο. Είναι άνοιξη. Εντάξει, τα λουλούδια ανθίζουν, αλλά οι ψυχές; Μήπως χρειάζονται κι αυτές μεταφύτευση σε νέο χώμα; Μήπως θέλουν πιο συχνό πότισμα ειδικά τώρα που καλοκαιριάζει; Μήπως θέλουν κι αυτές να τους τραγουδάς, να τους μιλάς και να καθαρίζεις ό,τι ξερό έχει μείνει από τα κλαριά τους; Μήπως θέλουν κι αυτές φροντίδα, υπομονή κι αφοσίωση για να ανθίσουν μπρος στα μάτια σου και μέσα στα ρουθούνια σου;

Κοίτα να δεις πως έχουν τα πράγματα λοιπόν. Επιλέγεις προσεκτικά το πιο αγαπημένο σου δέρμα. Αφήνεις με τα χείλη σου και τα δάχτυλά σου επάνω σε κάθε έναν πόρο, τον σπόρο. Και συνεχίζεις στο ίδιο τέμπο προσθέτοντας στα φιλιά και στα χάδια τις εκπνοές σου. Η γλώσσα σου γεύεται και ποτίζει. Γεύεται και ποτίζει. Κι όταν η καρδιά που κρύβεται κάτω από το δέρμα αρχίζει να χτυπάει δυνατά σαν τύμπανο που πάλλεται, ό,τι θα ακολουθήσει δεν μπορεί παρά να είναι ελευθερία. Πες το ανθοφορία, πες το οργασμό, πες το ισορροπία, πες το περίπατο στο σύμπαν. Μικρή σημασία έχει πως το λένε.

Είναι άνοιξη. Το πρωί με ελαφρύ πανωφόρι, το μεσημέρι με κοντομάνικο και το βραδάκι ολόγυμνη, αφημένη στα χέρια σου, να αποκοιμιέται. Ο αφαλός της, το μικρό φως νυκτός.