Βόλτα

[ photo: by D.Smixiotis (2009) ]

Φθινόπωρο. Περιπλανιέσαι σε ένα πάρκο της πόλης με δέντρα ψηλά αειθαλή στην πλειοψηφία τους. Εκεί όμως ανάμεσά τους ζουν και κάποια που αλλάζουν τα κοσμήματά τους κάθε χρόνο. Ρίχνουν τα φύλλα τους στο χώμα να τα βλέπουν οι περιπατητές, να τα φωτογραφίζουν. Να παίζουν μαζί τους τα σκυλάκια των τεσσάρων τοίχων που βγαίνουν βόλτα κι είναι για εκείνα σαν εκδρομή. Να βρίσκουν παρέα οι αδέσποτες ψυχές με τα κλαδιά στο στόμα. Και για σένα σαν εκδρομή είναι. Να αναπολείς τις βουτιές σου στην θάλασσα και το διάβασμα του βιβλίου σου δίπλα στο κύμα. Να μοιράζεσαι λέξεις και σχέδια, προβληματισμούς και δάκρυα, χάδια και φιλιά, σιωπές και όνειρα. Με την/τον σύντροφό σου ή με τον εαυτό σου. Και η περιπλάνηση συνεχίζεται και σε πηγαίνει λίγο πιο ψηλά.

Από την κορυφή του λόφου βλέπεις την πόλη που συνεχώς κινείται όσο ακίνητη κι αν μοιάζει. Οι ήχοι του δρόμου έρχονται από μακριά και μπλέκονται με τις φωνές των πουλιών φτιάχνοντας ένα οξύμωρο κολλάζ στα αυτιά σου. Κλείνεις τα μάτια σου κι ένα χέρι πιάνει το δικό σου. Ένα αχνό χαμόγελο καρφιτσώνεται στα χείλη σου κι ένα μουρμούρισμα γεννιέται από τις όχθες των χορδών σου. Είναι κάτι ανάμεσα σε μελωδία και ισοκράτημα. Κράτησε το στο νου σου, αν μπορείς. Ίσως αυτό είναι το πιο τρυφερό τραγούδι που έγραψες ποτέ. Κι αν το ξεχάσεις μέχρι να γυρίσεις σπίτι; Όχι, μην το ηχογραφήσεις. Καλύτερα, ψιθύρισέ το στο πιο «κοντινό» σου αυτί ή αφιέρωσέ το στον αέρα. Ίσως αυτή να είναι η πιο αληθινή ερωτική εξομολόγηση που έκανες ποτέ.

Κι όταν ο ήλιος κρυφτεί παίρνεις το μονοπάτι της επιστροφής. Εκείνο το μονοπάτι με τα βότανα που γαργαλούν τη μύτη και τη μνήμη σου. Κι όπως κατηφορίζεις, οι μυρωδιές από την ρίγανη, το θυμάρι και το φασκόμηλο μπερδεύονται με το άρωμα του μαλακτικού από τα απλωμένα ρούχα στα μπαλκόνια. Άσφαλτος πλέον κάτω από τα παπούτσια σου. Κι η ρίγανη; Η ρίγανη τώρα στο παξιμάδι ή στα πατατάκια από το περίπτερο. Θυμάρι και φασκόμηλο στα βάζα τους επάνω στο ράφι της κουζίνας, μέσα στην κούπα σου με το ζεστό νερό, μέσα στην κατσαρόλα σου που αχνίζουν τα μαγειρέματά σου, στις γλάστρες σου ίσως.

Μια βόλτα στον πεζόδρομο με τα πλανόδια έργα τέχνης  για το κορμί και το χαμόγελο, θα απαλύνει και θα καθυστερήσει λίγο ακόμα την δυσάρεστη ανάγκη της ανεύρεσης των κλειδιών σου στην τσάντα για την είσοδο στο αυτοκίνητο ή στην πολυκατοικία. Πόσο θα ήθελες να ζούσες μακριά από την πόλη έστω για κάποιο διάστημα. Σε ένα χωριό ή ένα νησί. Απόδραση από την πίεση, την ασφυξία και βαθιές μαγικές εισπνοές. Ουφ. Ένα γλυκό, μάλλον σοκολατένιο, και μια αγκαλιά, μάλλον μεγάλη, συντονίζουν πιο αποτελεσματικά τους παλμούς της ψυχής με την πραγματικότητα. Τα έχεις δίπλα σου; Απόλαυσέ τα, αγάπησέ τα και πες τους το! Δεν τα έχεις δίπλα σου; Μπα… τα έχεις. Κοίταξε λίγο καλύτερα, ή κλείσε τα μάτια. Διεκδίκησέ τα και πάρε τα μαζί σου στην επιστροφή ή την φυγή σου.

Έφτασες στο σπίτι σου, η κούραση της μέρας σου στρώνει το κρεβάτι, σου βγάζει τα παπούτσια και σου φοράει τις πυτζάμες σου και σου πλένει τα δόντια. Η ανακούφιση της αγάπης σε σκεπάζει και σου λέει ένα παραδοσιακό νανούρισμα αγνώστου προελεύσεως. Ωχ! Μοιάζει με την μελωδία του μουρμουρητού στο λόφο! Άλλο πάλι και τούτο! Οι αρθρώσεις σου ηρεμούν, το κεφάλι σου χαλαρώνει, το δέρμα σου απαλό να γραπώσει το φιλί, οι βλεφαρίδες σου καμαρωτές φτιάχνουν τον πιο όμορφο φράχτη στις ονειρόπορτες. Κάτι ακούς. Αεροπλάνο να είναι ή πλοίο;

- Καληνύχτα

- Όνειρα γλυκά

- Σ’ αγαπάω

- Κι εγώ