Τραμπολίνο

[ photo : by Mido ]

Κυλάει το νερό. Από πηγή σε εκβολή. Από εισπνοή σε εκπνοή. Κυλάει η ζωή. Σαν μια μπάλα μικρή πολύχρωμη που λατρεύουν τα παιδιά. Από εκείνες που έχουν μέσα τους βαθιά μια μπαταρία. Να παίρνουν την απαραίτητη ενέργεια να φέγγουν στο σκοτάδι. Να αναβοσβήνουν σαν αστέρες μακρινοί. Σαν αστέρες που τρεμοπαίζουν στις ανέφελες νύχτες. Που αν τους κοιτάζεις αρκετή ώρα επίμονα, έχεις την βεβαιότητα ότι μετακινούνται σπασμωδικά ίσως, φευγαλέα. Σαν αστέρες που μπορεί να μην ζουν πια, όμως εσύ έχεις μια μηχανή του χρόνου κρυμμένη στον αμφιβληστροειδή σου. Κι ενώ η μπάλα αναπηδά και το παιδί γελά, εσύ πηγάζεις και εκβάλεις. Απλά, ταυτόχρονα και ανατροφοδοτούμενα. Σαν αγκαλιά σφιχτή.

Και είναι εκείνη η στιγμή που βγάζεις όλα σου τα ρούχα και με ένα μακροβούτι σου προσφέρεις το κορμί σου σε αυτό το νερό. Η απότομη αλλαγή της θερμοκρασίας σε διεγείρει. Αφήνεσαι ανάσκελα στην ροή, ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρά σου και προσφέρεις την καρδιά σου στον αφρό. Ήλιοι, φεγγάρια και λοιπά στολίδια του ουρανού απέχουν ένα τέντωμα των χεριών σου. Κοράλια, ιππόκαμποι και λοιπά θαύματα του βυθού απέχουν μία ησυχία των ποδιών σου. Στα χείλη σου μια υποψία αλατιού, στο νου σου μια χούφτα πιπέρι.

Ένα τραμπολίνο η επιθυμία, μια κούνια η ανάγκη. Κι ένα ευτυχισμένο πλάσμα να τρέχει από το ένα στο άλλο. Να πίνει φως, να δίνει ιδρώτα και να γεννάει φωτιά. Κάπως έτσι ερωτεύονται οι άνθρωποι. Κάπως έτσι σχηματίζονται οι δρακολίμνες. Με ενδοφλέβιες ενέσεις πολιτισμού και ανοιχτές εγχειρήσεις παιδείας. Απλά, ανέμελα και συλλογικά. Σαν οργασμός αληθινός. 

Παίξε όσο θέλεις. Νιώσε όσο αντέχεις. Σ’ αγαπώ.